Μια καλή αναπαραγωγική χρονιά ήταν η φετινή για τους λευκοπελαργούς στην περιοχή του Εθνικού Πάρκου Δέλτα Αξιού – Λουδία – Αλιάκμονα, σύμφωνα τα αποτελέσματα της απογραφής που πραγματοποιήσαμε στη διάρκεια του Ιουνίου. Συγκεκριμένα, καταγράφηκαν 271 φωλιές από τις οποίες οι 159 ήταν ενεργές, καθώς και 386 νεοσσοί.
Η καταγραφή έγινε από το προσωπικό του Φορέα Διαχείρισης, για όγδοη φορά φέτος, σε 38 οικισμούς των νομών Θεσσαλονίκης, Ημαθίας, Πιερίας, Πέλλας και Κιλκίς, οι οποίοι γειτνιάζουν με την περιοχή ευθύνης του Φορέα Διαχείρισης. Ως «χωριό των πελαργών» ανακηρύσσεται χωρίς αμφιβολία το Αιγίνιο, στο νομό Πιερίας, με 40 ενεργές φωλιές, διπλάσιες περίπου σε αριθμό σε σχέση με το 2103.
Οι πελαργοί, κοινώς λέλεκες ή λελέκια, είναι από το πιο γνωστά και εντυπωσιακά είδη πουλιών της ελληνικής υπαίθρου. Είναι πουλιά ιδιαίτερα αγαπητά στους ανθρώπους, καθώς τους έχουμε συνδέσει με τον ερχομό της άνοιξης. Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις πολλών χωρών, είναι το πουλί που φέρνει τα μωρά στο σπίτι.
Αντίθετα με τα πιο σπάνια και ντροπαλά «ξαδέρφια» τους, τους μαυροπελαργούς, φωλιάζουν τις περισσότερες φορές κοντά στον άνθρωπο, σε φωλιές που χτίζουν πάνω σε κολώνες, στις καμινάδες των σπιτιών, σε καμπαναριά ή μεγάλα δέντρα – γενικά σε σημεία που τους επιτρέπουν να ελέγχουν την περιοχή από ψηλά για πιθανούς θηρευτές. Από εκεί θα τους ακούσετε να παράγουν τους χαρακτηριστικούς κρότους με το ράμφος τους: δεν μπορούν να κρώξουν γιατί δεν έχουν φωνητικό όργανο.
Οι πελαργοί είναι είδος μεταναστευτικό: περνούν το χειμώνα στην Αφρική, νότια της Σαχάρας, και επιστρέφουν στον ευρωπαϊκό χώρο την άνοιξη, για να αναπαραχθούν.
Τον 19ο οι πελαργοί φώλιαζαν μέχρι και στη νότια Πελοπόννησο, ενώ, ξένοι περιηγητές τους αναφέρουν στις παρατηρήσεις τους να φωλιάζουν και μέσα σε πόλεις, ακόμα και μέσα στην Αθήνα. Τον 20ο αιώνα, ωστόσο, η εξάπλωση του είδους περιορίστηκε στη βόρεια Ελλάδα και από τα 10.000 ζευγάρια που υπολογίζεται ότι υπήρχαν τη δεκαετία του ’50, σήμερα υπολογίζονται σε λιγότερα από 2.500, σύμφωνα με την 1η Εθνική Απογραφή του 2004/05.
Η συρρίκνωση τόσο της κατανομής, όσο και του πληθυσμού των πελαργών στον ελλαδικό χώρο είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των συνεπειών που προκάλεσαν οι αλλαγές στην ελληνική ύπαιθρο κατά τη διάρκεια του 19ου και του 20ου αιώνα, όπως η αποξήρανση μικρών και μεγάλων υγροτόπων και η εγκατάλειψη των παραδοσιακών τρόπων παραγωγής.
