To ζώο της νέας ενότητας παρουσιάσεων αντιπροσωπευτικών ειδών πανίδας της περιοχής έχει το περίεργο «ονοματεπώνυμο» Ζαχαριάς Αλμυρής, είναι ψάρι και μόνο ευρέως γνωστό δεν είναι!!! Αυτό οφείλεται σε διάφορους παράγοντες: α)είναι είδος ψαριού χωρίς αλιευτική αξία, βρέχει πολύ μικρό μέγεθος που δεν ξεπερνά τα 4 εκατοστά, γ)έχει πολύ περιορισμένη γεωγραφική κατανομή.
Το τελευταίο είναι και το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου ζώου, τουλάχιστον από βιολογική και οικολογική αξία. Το είδος αυτό είναι ενδημικό της ΒΑ-Α Πελοποννήσου, δηλαδή, παγκοσμίως έχει καταγραφεί μόνο σε δύο τοποθεσίες της περιοχής αυτής. Οι τοποθεσίες αυτές περιλαμβάνουν την πηγή Κοκόση (Αλμυρή Κορινθίας) και την πηγή Μελιγού της λιμνοθάλασσας του Μουστού. Από δειγματοληψίες ιχθυολόγων φαίνεται ότι έχει εξαφανιστεί από την πρώτη τοποθεσία, με τη λιμνοθάλασσα του Μουστού να αποτελεί πλέον το μοναδικό σημείο καταγραφής μέχρι και σήμερα.
Το είδος διαβιεί σε υφάλμυρα νερά, με ελαφριά ροή και μικρό βάθος, όπου η υδρόβια βλάστηση του εξασφαλίζει κάλυψη και τροφή, η οποία αποτελείται από υδρόβια ασπόνδυλα. Eίναι ταχύτατος κολυμβητής και σχηματίζει κοπάδια. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι κατά την περίοδο της αναπαραγωγής στο σώμα του εμφανίζονται αδένες που του δίνουν μια πικρή γεύση, προστατεύοντας τα άτομα από τους θηρευτές τους.
Αναφορικά στο καθεστώς προστασίας του είδους, σε διεθνές επίπεδο χαρακτηρίζεται ως «Κρισίμως κινδυνεύον» περιλαμβανόμενο στο συγγενικό είδος Aphanius fasciatus. Σύμφωνα με την Οδηγία 92/43 ΕΟΚ για τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας (με μεταγενέστερες τροποποιήσεις) κατατάσσεται στο Παράρτημα ΙΙ αποτελώντας είδος προτεραιότητας για προστασία.
Η ανάγκη του για καθαρά ρέοντα υφάλμυρα νερά περιορίζει σημαντικά τα διαθέσιμα ενδιαιτήματα που μπορεί να ζήσει που είναι λιμνοθάλασσες και υφάλμυρες πηγές. Δεδομένου ότι πλέον καταγράφεται μόνο στη συγκεκριμένη τοποθεσία, προϋπόθεση για να εξακολουθήσει η λιμνοθάλασσα του Μουστού να «φιλοξενεί» αυτόν τον παγκοσμίως μοναδικό κάτοικο είναι η διατήρηση της υφιστάμενης κατάσταση του υγροτόπου. Δραστηριότητες που μπορεί να συρρικνώσουν την έκταση της λιμνοθάλασσας, να μειώσουν την παροχή της πηγής ή να ρυπάνουν τα νερά θα έχουν πιθανώς ως συνέπεια την οριστική εξαφάνιση του ψαριού αυτού και από την τελευταία περιοχή που έχει βρει καταφύγιο.
