Εγκρίθηκε από την ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ψήφισμα για την πολιτική για τη βιοποικιλότητα. 30 από τα 98 σημεία του ψηφίσματος προτάθηκαν από τον Κρίτωνα Αρσένη.
Το ψήφισμα αποδίδει ευθέως την απώλεια της βιοποικιλότητας στην έλλειψη πολιτικής βούλησης για την αλλαγή εδραιωμένων αναπτυξιακών, παραγωγικών και καταναλωτικών επιλογών. Επίσης, στηλιτεύεται η ελλιπής τήρηση των Ευρωπαϊκών κανόνων για την προστασία ειδών και περιοχών από τις εθνικές και κοινοτικές αρχές σε όλη την Ευρώπη. Η συνεισφορά του Κρίτωνα Αρσένη ήταν καθοριστική καθώς, συνεργαζόμενος με συναδέλφους του από όλες τις πολιτικές ομάδες, κατέθεσε σημαντικό αριθμό τροπολογιών, καλύπτοντας ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως η προστασία του τοπίου και η διασύνδεση των προστατευόμενων περιοχών, η απόσυρση των επιζήμιων επιδοτήσεων και άλλης στήριξης προς οικονομικές δραστηριότητες με αρνητικές συνέπειες για τη βιοποικιλότητα, η προστασία των παραδοσιακών αγροτικών ποικιλιών και η διασυνοριακή συνεργασία για την προστασία της βιοποικιλότητας. Το ψήφισμα επίσης καλεί την Επιτροπή και τα Κράτη Μέλη να δώσουν άμεση προτεραιότητα στις θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές, στην προστασία της ακτογραμμής, αλλά και των δασών, ως βασικών ρυθμιστών της συγκράτησης του νερού και του εδάφους.
Μετά την ψήφιση της έκθεσης ο Κρίτων Αρσένης δήλωσε :
“Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επιβεβαίωσε την συστράτευσή του στον αγώνα για την ανάσχεση της απώλειας βιοποικιλότητας.
Δυστυχώς, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και η Επιτροπή επαναπαύονται στην περιβαλλοντική πρωτοπορία της ΕΕ σε σχέση με άλλα κράτη, αντί να επιταχύνουν τις προσπάθειες για την αντιμετώπιση των τεράστιων περιβαλλοντικών προβλημάτων. Τραγικό παράδειγμα η Γαλλία που αποφάσισε πρόσφατα να μην προστατέψει τις τελευταίες 20 αρκούδες των Πυρηναίων, γιατί το βρίσκει “αντιοικονομικό”.
Είναι απαραίτητο η προστασία και η αποκατάσταση της βιοποικιλότητας να λάβει τη θέση που της αξίζει στην εθνική και διεθνή πολιτική σκηνή, αντίστοιχη με αυτή της κλιματικής αλλαγής. Άλλωστε οι πρόσφατες εκθέσεις του ΟΗΕ και της Επιτροπής επιβεβαιώνουν το αυτονόητο : η απώλεια οικοσυστημάτων και των υπηρεσιών τους -όπως το νερό, η επικονίαση, το γόνιμο έδαφος- απειλεί ευθέως και τον ίδιο τον άνθρωπο. Είναι αυτονόητο ότι δε μπορεί να υπάρξει οικονομική ευημερία αν αγνοήσουμε τη θεμελιώδη αυτή απειλή.
Είναι απαραίτητο να επαναξιολογήσουμε το σύνολο των δραστηριοτήτων μας, προκείμενου να αποδώσουμε τη σημασία που αρμόζει σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς, η ύπαρξη των οποίων επιτρέπει και την επιβίωση του ανθρώπου”.